Ve insan sahip olduğu kişiliğinin üzerindeki tanımadık parmak izlerini fark etmeye başladığında her şey aniden korkunç bir hâl alır.
Her gün gördüğünüz; beraberinde haliyle gözünüzün alışık olduğu bir kirli pencere düşünün. Siz penceredeki kiri ve pası görmediğinizin farkında bile değilken, bir gün pencereye odaklandığınızda ilk lekeyi fark edeceksiniz. Ardından yavaş yavaş bütün lekeleri görmeye başlayacaksınız. Algıda seçicilik böyledir, odaklanırsan daha fazlasını görmeye başlarsın. Ve aslına bakarsan, görmek iyidir. Görmeye başlamak, bir şeyleri temizlemek gerektiği farkındalığına ulaşmanın ilk basamağıdır neticede. Tıpkı kirli bir pencere gibi, insan da üstüne büyük gelen davranışlarını fark etmeye başladığında sorgulama gereksinimi duyar.
Şu cümleyi daha önce kurmuş olmalısınız:
‘’ Ben bunu neden yaptım?’’
"Ve işte vicdani halifelik yerini laik bir ruha bırakıyor…”
İlk lekeyi görme eşiği, insanın ne kadar güçlü bir karakteri olduğuna bağlı olmakla birlikte bir nevi delirme eşiğidir de aslında. Çünkü, ikinci lekeyi görmemek artık neredeyse imkansızdır. İnsanın kendi kusurlarına ışık tutuyor olması, başkalarının onun kusurlarına ışık tutuyor olmasından daha ağır ve hassastır. Çünkü insan, en çok kendine hoyrattır. Öyle kırar döker ki kendini, hiç fark etmeden içinde büyüttüğü kırılgan taraf yüzünden kendi kusurları ile herhangi bir zaman diliminde karşı karşıya gelmek istemez. Gelmedikçe de kusurlarından kurtulma noktasına hiç bir zaman erişemez. Hatalarını ve yanlışlarını fark ettiğinde kendine sarılmak yerine kendini hırpalamayı tercih eden zayıf insan, artık kendinden korkan bir yapıya da sahip olur. Kendine ne yaşatacağını kestiremeyen insan; kendisini, ''kendisi için'' görmezden gelir. Halbuki insan yaşamı ayna gibidir. Kendimize olan davranışlarımız ile başkalarına bize nasıl davranmaları gerektiğini öğretiriz. Kendine hoyrat ve kendine düşman insan, etrafına da onlara bu davranışları sergileme hakkı tanımış olacaktır. Kimisi bunu fark eder ve kendine bir gün olsun kötü davranmaz. Bu da beraberinde kendi kusurlarını görmezden gelme, dozu ayarlanmamış öz sevgi, yitirilmiş bir öz saygıyı getirir. Doğrusu insan içinde hem iyiyi, hem kötüyü barındırandır. İnsan kabul etmekte zorlansa da, en çok neyi görüyorsa, zamanla ona benzemeye başlamıştır. Benzediklerini fark edemeden araya hayat girer ve büyür insan… Kim olduğunu anlamadan, kim olmak istediğini dinlemeden…
Çocukluklarımız, travmalarımız, ilk aşklarımız, öğretmenlerimiz, ilk terk edilişimiz, ilk takdirimiz, ilk tokadımız, ilk sevilişimiz, hiç sevilmeyişimiz, çok beğenilmemiz, hiç beğenilmememiz, bir katilin çocuğu olmamız, çok varlıklı bir aileye doğmamız, annesiz olmamız, babasız kalmamız, aldatılmamız, unutulmamız, bir ölüme şahit olmamız, yanlış yerde yanlış zamanda orda olmamız, fazla ilgi görmemiz, hiç sevgi görmememiz, ilkokul öğretmeninizden yendiğiniz bir azar, annenizin hakkı yenildiğinde içinizde doğan bir adalet duygusu ve binlerce yük daha…
Yaşadığınız, yaşadığımız her şey bugün karakterinizde, kişiliğinizde, benliğinizde bir yük, bir nokta, bir leke. Bilinçaltınız siz onu görmezden geldiğiniz sürece, sizi korumak için bir şekilde kendini belli edecek. Tüm bu yükler, bugün bir şekilde bedenlerimizde. Bazen neyi neden yaptığınızı bilmiyor olabilirsiniz. Ama neyi yapmamanız gerektiğini bilmesiniz. Sor şimdi kendine, nasıl biri olmayı hayal ediyorsun? Bugün hayal ettiğin insan mısın, ya da ona yakın mısın? Üzerinde sana ait olmadığını hissettiğin yükler var mı? Var ise at onları. Başkasının parmak izlerini taşıdığın bir karakterden çok daha fazlasını hak ediyorsun. Ne görmüş olursan, ne yaşamış olursan ol. İnancını yitirme. Hiç bir anının karakterinde halen daha etkinliğini sürdürüyor olmasına göz yumma. Sen içeriye bakmazsan, kimse bakmaz. Orası sana ait. Orası sensin. Freud ne diyor biliyor musun? Yedi yaşında yediğin bir tokat yüzünden bugün hırçın bir tarafın dinamik olabilirmiş. Şimdi ne demek istediğimi daha iyi anladığını umuyorum.
Anıları koru,
Ama anılarda yaşama.
“Sen artık orada değilsin. ”
Yorumlar